“Je netwerk verliezen is als een stuk van jezelf verliezen. Voor personen in detentie is het bijzonder moeilijk om verbinding te blijven houden met familie en vrienden. Na de vrijlating sta je er vaak alleen voor, zonder steungevende mensen, zonder plan voor de toekomst.
Als Eigen Kracht Centrale raakt ons dat en stellen we ons de vraag: Hoe zou het zijn voor een gedetineerde om in aanloop naar de invrijheidsstelling samen met zijn informele netwerk een plan te maken voor de toekomst? Een plan waaruit blijkt op welke positieve kwaliteiten er kunnen ingezet worden en welke valkuilen er moeten vermeden worden? Wat zou het kunnen betekenen als een gedetineerde vrijkomt en zich ondersteund voelt door belangrijke anderen?
Ons lijkt het alvast een fundamenteel recht te zijn én een kans om het na de detentie anders te doen… En zo een stuk van jezelf terug te vinden.” (E.D.)
Het Vrijdagverhaal:
– We kregen een vraag vanuit een gevangenis, van Marco, een jongeman van 20 man die contact wilde met zijn familie. Hij had ze niet gesproken sinds de veroordeling en wilde in contact komen en blijven, tijdens en na de detentie.
Onze contactpersoon bij de gevangenis zorgde ervoor dat de coördinator de Marco kon bezoeken. Die vertelde open over wat er gebeurd was en wat hij had gedaan. Hij zat onder andere vast voor ernstige mishandeling van een oom, met wie hij het daarvoor altijd goed kon vinden. De coördinator bezocht eerst zijn ouders. Die waren enorm geraakt door het feit dat hun zoon dit wilde doen. Ook de rest van de familie was blij dat er iets gebeurde. Sommigen gaven aan dat ze hem misten. Anderen waren bang als Marco vrij zou komen. De coördinator moest steeds terug naar de Marco als hij iemand had bezocht. Door de procedures duurde dat lang en verloor Marco de moed. De dynamiek van de voorbereiding moest erin blijven. De contactpersoon bij de gevangenis werkte hierin geweldig mee door afspraken snel mogelijk te maken.’ Ook werkte de gevangenis mee door de Marco verlof aan te bieden voor de conferentie. Hij vond het spannend. Hij had veel verdriet over het leed dat hij zijn oom, maar ook zussen en nichten had aangedaan. Marco was heel bang dat hij niets zou durven zeggen en had daarom alles opgeschreven in een brief, die hij voorlas op de EK-c. De middag begon bijzonder, omdat zijn oom hem kwam halen bij de gevangenis om naar de bijeenkomst te gaan. In de eerste ronde zei de oom: ‘Het is een nieuwe kans. Toen ik hoorde dat Marco in gesprek wilde met ons allemaal, wilde ik hem die kans geven’. De anderen sloten hierbij aan en daardoor lukte het om een plan te maken met afspraken over de manier van contact houden en ook over wat te doen op het moment van vrijkomen.-
Waarom dit verhaal van een gedetineerde of veroordeelde? Omdat mensen na het tuimelen in neerwaartse spiraal, ook weer naar boven dienen te klauteren. Met de ondersteuning van ‘een netwerk’ vinden mensen vaak de nodige moed om positieve stappen te ondernemen.
Met de verwijzing naar Brecht Verbrugghe, huisarts in de gevangenis van Sint-Gillis in Brussel, die een dagboek bijhoudt over indringende ervaringen daar, willen we aanpikken op een realiteit.
Fragment uit zijn opiniestuk (Deze opinie verscheen eerder op: sociaal.net, en beweging.net):
— Gevangenis maakt het erger —
Weinig van deze problemen worden structureel aangepakt in de gevangenis. Integendeel, de gevangenis behoudt en versterkt ze vaak.‘In de gevangenis verliezen mensen hun netwerk, soms hun gezondheid.’
De gevangenis concentreert problemen en probleemgedrag, ze isoleert, stigmatiseert en straft vaak zonder herstel. Tegen de verveling en de eenzaamheid zijn drugs een bekend coping-mechanisme. Mensen verliezen er hun netwerk, soms hun gezondheid, families verliezen hun inkomen. —
Het netwerk herstellen, verbinden, zoeken, mobiliseren en vooral betrekken in het vinden van oplossingen, is een rode draad in de aanpak van Eigen Kracht Centrale.