Mijn succesverhaal met EK© Een Onverwachte Ontmoeting na 10 jaar

"Het was echt een keerpunt voor ons. Dankzij de conferentie hebben we veel begrip en steun gekregen."

7B0A4520 EKC icon 6

Wim, een Eigen Kracht-coördinator, had een lange dag achter de rug toen hij op een vrijdag avond in een overvolle trein een boek wilde uitlezen. De trein was vol, maar er hing een rustige sfeer. Wim keek naar buiten, zijn gedachten afdwalen naar de afgelopen week.

Plotseling werd hij uit zijn gedachten gehaald door een stem die zijn naam riep. Hij keek op en zag een man glimlachend tegenover hem zitten. Na een moment van herkenning realiseerde hij zich dat het Jan was, een vader van vier kinderen, die hij jaren geleden had ondersteund bij het organiseren van een Eigen Kracht-traject.

“Jan! Wat een verrassing om jou hier te zien,” zei Wim terwijl hij zijn hand uitstak.

Jan pakte Wim’s hand stevig vast en zei: “Wim, ik kan niet beschrijven hoe blij ik ben je weer te zien. Ik wilde je al zo lang bedanken. De conferentie die je voor ons organiseerde, heeft ons leven veranderd.”

Wim herinnerde zich de situatie nog goed. Jan’s gezin verkeerde destijds in een moeilijke situatie, met financiële problemen en spanningen binnen het gezin. Tijdens de conferentie kwamen familieleden, vrienden en andere betrokkenen samen om hun steun en ideeën te delen.

“Het was echt een keerpunt voor ons,” vervolgde Jan. “Dankzij de conferentie hebben we veel begrip en steun gekregen. We vonden oplossingen en kregen toen echt nieuwe hoop. Mijn vrouw en ik hebben nu een sterkere relatie, en onze kinderen doen het ook echt goed. De oudste is zelfs juist afgestudeerd, kan je je dat voorstellen?!.”

Wim was geraakt door deze hartelijke ontmoeting. Dit was precies waarom hij al zo lang vrijwilliger was bij EK©. Het horen van Jan’s verhaal en het zien van de positieve impact die de conferentie had gehad, bevestigde de waarde van zijn inspanningen.

“Dat is geweldig om te horen, Jan. Het is fijn om te weten dat het zo goed gaat met jullie” zei Wim, oprecht ontroerd.

Ze spraken verder over hoe het nu met het gezin ging. Jan vertelde over de prestaties van zijn kinderen op school en hoe de band binnen het gezin sterker was dan ooit.

Toen de trein aankwam op Jan’s station, namen ze afscheid. Jan gaf Wim nog een stevige handdruk en zei: “Bedankt, Wim. Zonder jouw hulp zouden we niet staan waar we nu zijn.”

Wim keek hem na terwijl hij uitstapte. Hij realiseerde zich dat, hoewel hij vaak de gezinnen na de conferenties niet meer zag, de impact van zijn werk een blijvende echo had in hun levens.